Het valleidorp Zilverbeek, dicht bij Incendia en gelegen langs de Gaa, was de wanhoop nabij tijdens de Alvenoorlog. Het dorp was dankzij de verschuiving van de frontlinie midden in de oorlogszone terecht gekomen. Echter, aangevoerd door de Woldwachter en edelman Heron van Ramsteen verenigde een veertigtal inwoners zich tot een guerrillaleger. Zij vernoemden zich naar de lokale herberg, de Zilveren Hoorn. Helaas konden zij echter door omstandigheden niet deelnemen aan de Alvenoorlog, maar dankzij een verplaatsing van de strijdlinies werd het dorp gespaard. 

Dankzij zijn heldendaden was het niet meer dan normaal dat Heron een adellijk domein toegwezen zou krijgen, namelijk Zilverbeek en het nabijgelegen gehucht Hartsbrandt. Echter, Heron was meer een avonturier dan een politicus en geloofde dat de dorpjes beter af waren als hij zich er niet te veel mee bemoeide. Dit tot grote opluchting van zijn rentmeester Droogstoppel. Het dorpje zelf had ook niet veel te bieden voor Umbrië, behalve een ongewoon groot aantal avonturiers dat haar intrek had genomen in navolging van de roem van haar belangrijkste inwoner, Heron. Er is ook een monument voor de gevallen held Baldur in Zilverbeek. Deze moedige avonturier is postuum tot ridder in de orde van witte roos geslagen, nadat hij gesneuvelde bij het wreken van wijlen de gravin Innagada Da Vida. Meerdere inwoners van het dorp zijn voormalige Woldwachters of soldaten, die hopen op een rustig pensioen in deze uithoek van Elerion. Het percentage Natuurgelovigen in het dorp ligt iets boven het landelijke gemiddelde.

Toen Heron eindelijk zijn geluk in de liefde vond, ondervond Zilverbeek een ware transformatie. Dankzij de invloed van zijn bruid Rosalinde Goedhart werd het graafschap binnen de kortste keren opgeknapt, voorzien van een gaarkeuken en een bemoeizieke gravin. Na het tragisch overlijden van Heron was de gravin ontroostbaar. Alles in Zilverbeek deed haar denken aan haar man, met een gevolg dat zij het kasteel verwaarloosde en sindsdien iedere straat, steeg of plein wel de naam van wijlen haar man draagt.

De inwoners van Zilverbeek zien dit alles aan als nuchtere Umbriërs. Als iets wat wel overwaait, maar waar ze ook wel de vruchten van kunnen plukken. De douairière is een veel actiever landvoogd dan haar wijlen man, en bemoeit zich – met de beste intenties – te pas en te onpas met het dagelijks leven van haar inwoners. Ook wil ze Zilverbeek op de kaart zetten als een ware trekpleister binnen Elerion – een plaats waar iedereen welkom is, met haar vele standbeelden van de held Heron en haar soepele immigratiebeleid. Er doen zelfs geruchten de rondte over het oprichten van een professioneel orkbalteam.